Αποχρώσεις
Έξι μονογραμμές απ’ το πρώτο βιβλίο της Ζωής Σαβίνας “Αποχρώσεις” 1997
“Δεν σβήνω ποτέ μία γραμμή έστω και αν δεν μου αρέσει. Συνεχίζω με άλλες έως την τελική μορφοποίηση του σχεδίου μου...” λέει ο ίδιος...
...πήρες το χαλινάριτου τοπίου
κι όλοι οι δρόμοι κόπηκαν...
Ξεχείλισαν οι καλπασμοί
ταξιανθίες
από γαλάζιες σάλβιες
και λυγαριές δροσάτες
τινάζοντας σ’ εκατόγχειρες
αφροσταλίδες
τις επιθυμίες....
Μονάχες περπάτησαν
σ’ ανεξήγητη φεγγοβολή
κι ένας απόηχος χλιμίντριζε
με θαυμασμό
την πράξη που ναυάγησες
για να βασιλέψει!
© ζ.σ.
Από την ενότητα “ Ροές ” 0.35 x 0.50 σινική
ΙΙΙ
Σιγοσβήνει έξω απ’ τα χέρια
του Θεού
σαν ξεχασμένο μανουάλι
σαν πολέμου αρπαγή
δίχως ήττα και νίκη
στο βύθισμα
μιας ατέρμονης
διαλυτικής κραυγής...
-κλειστή η προσδοκία...
© ζ.σ.
Από την ενότητα “ Άγκάθια του φεγγαριού ” 0.35 x 0.50 σινική
Από την ενότητα “ Ιπποκόσμιες αιώρες ” 0.35Χ0.50 σινική
Ντέρμπυ
Η ώρα ρευστή
κι ο κόσμος περισσότερο ρευστός
και ποταμός το χρήμα
από τις κούπες έξω θρηνεί
καθώς στου σερπετού το στόμα
πέφτει
Ντέφι και γκι
στο στήθος
και μες στις χούφτες τις ζεστές
κερί λειώνει μ' ευχές το δώρο
του Δεκέμβρη...
Χριστούγεννα κι αν είναι
τα λόγια τους,
ανεύθυνα καλπάζουν,
απογυμνώνοντας
μι' αλήθεια
που αποκοιμήθηκε
σα νάρκισσος...
© ζ.σ.
Νυχτερινό
Ι
Πώς να κοιμίσω τον άνεμο
τις μετόπες του ρυθμού
να συντρίψω;
Οι φωτιές κρύφτηκαν στις
χούφτες
η ρωγμή πήρε την
απόχρωση του πανικού
το κεφάλι γλίστρησε
στο στήθος
αφουγκράζεται
την οικουμένη
όπως
η γη το θάνατο...
© ζ.σ.
Από την ενότητα “ Νυχτερινά ” 0.35Χ0.50 σινική
ΙΙΙ
Κοιτώ τα λουλούδια
γέλια της άνοιξης
φιλώ τα
καθώς ρουφιώνται
μέσα μου τα μύρα
ενώνοντάς με
τρυφερά
στη γύρη
στ’ οξυγόνο που αγγίζει
το στόμα του κόσμου
το άπειρο
Μικτό ακοίμητο φως
φιλώ σε...
© ζ.σ.
Από την ενότητα “ Ανθοβολές ” 0.35 x 0.50 σινική
Από την ενότητα “ Έξω από τους κάλυκες ” 0.35Χ0.50 σινική
Κρύφτηκαν τα πουλιά στα φτερά τους
Τα κλαδιά κατάπιαν τους θροϊσμούς
Οι πάγοι λάβωσαν την καρδιά τους
Κι η γης βάθυνε τον παλμό της
ν’ ακουστούν τα βήματα
του Aldo Moro…
Κείνο που ακούστηκε
στους δρόμους
ήταν τα βήματα
της Ρώμης
πίσω απ’ το ντρόπιασμα
του Ανθρώπου
κι οι κρότοι όλοι
ακούστηκαν
μες την καρδιά
του Aldo Moro…